Γιορτή του Πολυτεχνείου

43 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973. Τα συνθήματα «Ψωμί - Παιδεία – Ελευθερία», «Εθνική Ανεξαρτησία», «Κάτω η Χούντα»  που βροντοφώναξαν οι φοιτητές, η νεολαία και ο ελληνικός λαός , έφεραν ξανά τη δημοκρατία στον τόπο που τη γέννησε.

 Το Πολυτεχνείο, δεν είναι απλά, μια επέτειος. Είναι ένα σταθερό σημείο αναφοράς του αγώνα για δημοκρατία, ένα διαχρονικό σύμβολο της απαίτησης για ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία.  Ο ελληνικός λαός έδωσε τη μάχη ενάντια σε αυτούς που καταπατούσαν το αγαθό της ελευθερίας και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

 Στην αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου μας, πραγματοποιήθηκε εκδήλωση σχετικά με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Παρακολουθήσαμε το χρονικό της εξέγερσης  μέσα από αφηγήσεις, θεατρικά δρώμενα, βιντεοπαρουσιάσεις και τραγούδια. Την εκδήλωση την ετοίμασαν οι μαθητές της Ε τάξης και οι εκπαιδευτικοί: Παπαλουκά Ελένη, Μπαλασίνα Βάσω, Φωτοπούλου Νταίζη, Ζαμπέτογλου Γιώργος.

 

 

Επίσημος καλεσμένος ήταν ο κ. Ζησιμάτος Δημήτρης.

Ο κ. Δημήτρης Ζησιμάτος,  εργαζόταν ως οδηγός ασθενοφόρου στο ΙΚΑ και έζησε  όλα τα γεγονότα του Νοεμβρίου του 1973 στην Αθήνα διακομίζοντας τραυματίες από το Πολυτεχνείο στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του ΙΚΑ επί της οδού Αλεξάνδρας.

Ο κ. Ζησιμάτος διηγήθηκε στους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς όλες εκείνες τις δραματικές στιγμές της νεοελληνικής ιστορίας αφού υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας. Στο τέλος της εκδήλωσης παρέμειναν οι μαθητές της Ε τάξης , του πήραν συνέντευξη και συζήτησαν όλοι μαζί για τα γεγονότα εκείνα, μέσα σε ένα ιδιαίτερο κλίμα συναισθηματικής φόρτισης.

 

 

 

 

Ένα απόσπασμα της αφήγησης

 «Εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε το ΕΚΑΒ και το 166. Λειτουργούσαν ο Σταθμός Πρώτων Βοηθειών του Ερυθρού Σταυρού επί της 3^ης Σεπτεμβρίου και ο Σταθμός Πρώτων Βοηθειών του ΙΚΑ επί της λεωφόρου Αλεξάνδρας. Εγώ δούλευα στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του ΙΚΑ. Αλλά, επειδή παράλληλα είμαι και νοσοκόμος, ανήκα στο σώμα εθελοντών του Ερυθρού Σταυρού, τους «Σαμαρείτες» και πήγαινα σε σεμινάριο του Ερυθρού Σταυρού.

 Το βράδυ της Παρασκευής είχα βάρδια από τις 11 μέχρι τις 7 το πρωί. Την ώρα που γινόταν το σεμινάριο ξαφνικά μας ενημέρωσαν να σταματήσουν τα μαθήματα. Με ασθενοφόρο πήγα τελικά στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών, διασχίζοντας την πλατεία Βάθης, όπου είχαν συγκεντρωθεί χιλιάδες, και πριν καλά-καλά προλάβω να καθίσω και ενώ δεν είχε αρχίσει η βάρδια μου, ο διευθυντής μου ζήτησε να φορέσω την άσπρη μπλούζα και να βγω στους δρόμους.

Βγήκα έξω και με το καρότσι, όποιος ερχόταν τον έβαζα απευθείας μέσα. Τότε ήρθε ο πρώτος τραυματίας περιμένοντας να μου πει σε ποιο γιατρό ήθελε να τον οδηγήσω. Αλλά εκείνος μου λέει: «Εδώ την έφαγα» μου λέει και μου δείχνει τη σφαίρα στο μηρό».

Εκείνο το ιστορικό βράδυ, ο ίδιος με το ασθενοφόρο πήγα πολλές φορές στο Πολυτεχνείο για να διακομίσω τραυματίες. Συνολικά περιέθαλψα  και μετέφερα τουλάχιστον δέκα άτομα. Είτε έρχονταν στο Σταθμό, είτε πηγαίναμε εμείς στο Πολυτεχνείο για να μεταφέρουμε τραυματίες».