Διαφορετικότητα-Ρατσισμός

 

 Ιωάννα Βόικου (ΣΤ2)

 

 

 Ιωάννα Βόικου (ΣΤ2)

 

 

 Λένα Μπίκου (ΣΤ2)

 

 

 Γιώργος Κολοκύθας (ΣΤ2)


ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ
 

 Μέσα στις λάσπες περπατούν,

μονάχα σπίτι ψάχνουν για να βρουν.
Γονείς κουρασμένοι τα παιδιά τους αγαπούν
κι όλο γι’ αυτά μιλούν.

 Χίλια άτομα μαζί,

τρέχουν σαν τρελοί
να φύγουν απ’ τη χώρα την κακή,
μήπως αλλάξει η ζωή.

 Μάριος Χλίβας (ΣΤ2)

 

 Φύγαν απ’ την πατρίδα τους

πόλεμο να μην έχουν,
και ήρθαν στην Ελλάδα μας
ειρηνική ζωή να έχουν.

Η Ελλάδα μας τους δέχτηκε,

τα σπίτια της ανοίγει,
στους πρόσφυγες που έρχονται
αγάπη μόνο δίνει.

 Σοφία Στέλλου (ΣΤ2)

 

 Δεν ξεχωρίζουμε

ούτε χωρίζουμε,
είμαστε φίλοι καλοί,
αξιόπιστοι και συμπαθητικοί.

 Εσύ μαύρος, εγώ λευκός,

μα στην ουσία ποιος είναι ο τυχερός;

 Από μια αγκαλιά

δυο φιλιά,
πάλι θα είμαστε μαζί,
χωρίς να ρωτήσεις το γιατί.

 Ραφαέλα Παπακωνσταντίνου (ΣΤ2)

Όλοι αυτοί που έκρινες,
που κορόιδεψες και έβρισες,
είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

 Το παιδί που κοίταξες

και δεν άργησες να σχολιάσεις με μίσος,
είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

 Η ταλαιπωρημένη αυτή γυναίκα

που κοίταξες και ξανακοίταξες
γιατί σου φάνηκε παράξενη
επειδή το δέρμα της δεν είναι ίδιο χρώμα
με το δικό σου,
είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

 Εσύ είσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ,

εγώ είμαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ,
όλοι αυτοί που έκρινες, είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

 Μπορεί να είμαστε διαφορετικοί,

αλλά όλοι είμαστε άνθρωποι
και είμαστε ίσοι.

 Λένα Μπίκου (ΣΤ2)

 

Προσφυγιά……

 Πριν ένα μήνα, ένα τηλεφώνημα τάραξε εμένα και την οικογένειά μου. Ήταν η γιαγιά μου και πήρε να μας πει ένα έκτακτο γεγονός. Ο παππούς μου ξαφνικά έπαθε καρδιά και πέθανε! Τότε αποφασίσαμε να φύγουμε αεροπορικώς για το χωριό της Μυτιλήνης.

Καθώς προσγειωνόμασταν, εγώ και τα αδέλφια μου είδαμε μια βάρκα να επιπλέει στη φουρτουνιασμένη θάλασσα και ένα σκάφος του λιμενικού να την τραβάει προς τα έξω. Όταν βγήκαμε από το αεροδρόμιο, μας περίμενε ο ξάδελφός μου, να μας πάει στο χωριό.
Στη συνέχεια της διαδρομής μας, είδαμε ένα αυτοκίνητο του Δήμου, που κουβαλούσε πρόσφυγες. Όταν φτάσαμε στο χωριό, είδαμε κάτι ασύλληπτο. Ήταν ένας καταυλισμός προσφύγων.
Ηταν μια έκταση πολλών στρεμμάτων και διάσπαρτες ήταν οι σκηνές εκατοντάδων προσφύγων. Οι σκηνές ήταν κάτω στο χώμα και με τις καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν, το χώμα γινόταν λάσπη και οι άνθρωποι απελπισμένοι αδυνατούσαν να βγάλουν τα νερά από μέσα.
Έτσι η μαμά μου, μαγείρεψε γι’ αυτά τα παιδιά που περίμεναν στο συσσίτιο για ένα κομμάτι ψωμί. Οι άνθρωποι κοντά σ΄αυτή τη γειτονιά, φοβόντουσαν μήπως ξεφύγει η κατάσταση.
Έπειτα, αφού γυρίσαμε σπίτι, καταλάβαμε πως είχαμε βοηθήσει κάπως την κατάσταση της προσφυγιάς.

   Τηνιακός Γιώργος ΣΤ2

 

                                          Ένας κατατρεγμένος λαός

  Πριν πέντε χρόνια ξεκίνησε ο πόλεμος στη Συρία, μια χώρα άγνωστη σε μένα. Βλέποντας ειδήσεις, έλεγα στον πατέρα μου: ''Τόσο απελπισμένοι είναι και σκοτώνονται μεταξύ τους; '' Δεν ήξερα. Μέρα με τη μέρα ο πόλεμος φούντωνε, για μένα οι σκηνές στην τηλεόραση μου ήταν αδιάφορες.

 Τα τελευταία δυο χρόνια οι εικόνες στην τηλεόραση ήταν πιο σκληρές ,όχι τόσο οι σκηνές του πολέμου αλλά ο θάνατος έφτασε δίπλα μας, στην δικιά μας θάλασσα, παιδιά, γονείς, ηλικιωμένοι , ανάπηροι, στοιβαγμένοι πάνω σε βάρκες, άλλοι να πνίγονται και άλλοι να βγαίνουν στην στεριά και να προσεύχονται στον δικό τους θεό.

 Έλληνες στη στεριά τους πρόσφεραν ρούχα, φαγητό και νερό. Ήταν άραγε αρκετά; Σαν φυγάδες φύγανε από την χώρα τους. Σαν κυνηγημένοι ήρθαν υποτίθεται στο δυτικό κόσμο του πολιτισμού και του διαφωτισμού.

 Σαν σκυλιά τους φερόμαστε, τους αφήνουμε πεινασμένους με τους βούρκους, επιστήμονες, αθλητές,άνθρωποι οικογενειάρχες κουβαλάνε το βιός τους στις πλάτες.

Από χώρα σε χώρα, πόσο κουράγιο χρειάζεται όταν ένας άνθρωπος που καταστρέφεται η ζωή του, να περπατήσει τόσο δρόμο για να την ξαναφτιάξει. Σήμερα είναι αυτοί, αύριο μπορεί να είναι κάποιος άλλος λαός  στην θέση του και όλα αυτά για το κέρδος κάποιων βιομηχανιών. Ποιος έχει το δικαίωμα να στερήσει από ένα παιδί την χαρά, το παιχνίδι, το χαμόγελο, ένα πιάτο φαγητό και ένα ζεστό μπάνιο.

 Άραγε ζούμε σε ένα κόσμο πολιτισμένο; Ή μήπως νομίζουμε πως ο καταναλωτισμός είναι πολιτισμός; Ντρέπομαι να πω πως είμαι Ευρωπαία. Αλλά νιώθω περήφανη που είμαι Ελληνίδα γιατί για μια φορά ακόμα αποδείξαμε πως έχουμε ψυχή και θέληση βλέποντας πατριώτες μας να μοιράζονται το φαγητό μαζί τους και ας είναι από άλλο τόπο.

  Κλείνοντας, παρακαλώ τον θεό να δώσει φώτιση στους Ευρωπαίους να καταλάβουν, τι σημαίνει να είσαι ξεριζωμένος και να μην έχεις πού να πας. Θέλω να τους ευχηθώ καλό ταξίδι, κάθε χαρά και επιτυχία στην καινούρια τους ζωή.

 Γκούβερη Αποστολία (ΣΤ1)