Η μουσειοσκευή για το λάδι
Το Μουσείο Μηλεών ήρθε στην τάξη μας μέσα από τη μουσειοσκευή «Από την ελιά στο λάδι».
Είδαμε φωτογραφίες και αντικείμενα.
Επίσης συμπληρώσαμε φύλλα εργασίας.
Το λυχνάρι πέρασε από χέρι σε χέρι, και είδαμε πως διαφέρει πολύ από το λυχνάρι του Αλαντίν. Όλοι αναρωτηθήκαμε πώς μια μικρή φλογίτσα μπορούσε να φωτίζει και να διώχνει το σκοτάδι.
Κι όταν με τα χέρια μας πιάσαμε το παραδοσιακό σαπούνι της γιαγιάς, μας προκάλεσε μια αποστροφή στην αίσθηση της όσφρησης.
Καλύτερο το σαπούνι από το μάρκετ είπαμε.
Φορέσαμε και τη λαδοποδιά και μιμηθήκαμε τις δυο αγρότισσες που είδαμε σε σχετική φωτογραφία να κουβαλάνε τις ελιές στην ποδιά τους.
Την ώρα του δεκατιανού, φάγαμε ψωμί με ελιές. Είχαμε μαθητές που είπαν «εμείς δεν τις τρώμε ποτέ», αλλά τελικά η περιέργεια και η ανάγκη να συμμετέχουν στην κοινή δράση, τους έκανε να τις δοκιμάσουν και να πουν «ε, δεν είναι και άσχημες, μας αρέσουν».
Το Μουσείο Μηλεών ήρθε στην τάξη μας μέσα από τη μουσειοσκευή «Από την ελιά στο λάδι».
Είδαμε φωτογραφίες και αντικείμενα.
Επίσης συμπληρώσαμε φύλλα εργασίας.
Το λυχνάρι πέρασε από χέρι σε χέρι, και είδαμε πως διαφέρει πολύ από το λυχνάρι του Αλαντίν. Όλοι αναρωτηθήκαμε πώς μια μικρή φλογίτσα μπορούσε να φωτίζει και να διώχνει το σκοτάδι.
Κι όταν με τα χέρια μας πιάσαμε το παραδοσιακό σαπούνι της γιαγιάς, μας προκάλεσε μια αποστροφή στην αίσθηση της όσφρησης.
Καλύτερο το σαπούνι από το μάρκετ είπαμε.
Φορέσαμε και τη λαδοποδιά και μιμηθήκαμε τις δυο αγρότισσες που είδαμε σε σχετική φωτογραφία να κουβαλάνε τις ελιές στην ποδιά τους.
Την ώρα του δεκατιανού, φάγαμε ψωμί με ελιές. Είχαμε μαθητές που είπαν «εμείς δεν τις τρώμε ποτέ», αλλά τελικά η περιέργεια και η ανάγκη να συμμετέχουν στην κοινή δράση, τους έκανε να τις δοκιμάσουν και να πουν «ε, δεν είναι και άσχημες, μας αρέσουν».
