Στη γειτονιά της γιαγιάς μου υπήρχε το μπακάλικο του κυρ Μήτσου.
Σε αυτό το μπακάλικο έκανε η γιαγιά μου τα ψώνια της καθώς και οι άλλες γειτόνισσές της.
Ο κυρ Μήτσος ήταν ένας καλοκάγαθος άνθρωπος με κοιλίτσα και φαλακρίτσα. Φορούσε πάντα ποδιά που έλαμπε από καθαριότητα.
Αλλά και το μαγαζί του φρόντιζε να ήταν πάντα καθαρό.
Γι’ αυτό είχε σε όλη τη γειτονιά τη φήμη καλού και καθαρού μπακάλη.
Το μπακάλικό του δεν ήταν μεγάλο.
Ίσως όμως να της φαινόταν μικρό από τα πολλά πράγματα που είχε ,όπως μου είπε. Υπήρχαν ράφια μέχρι την οροφή, γεμάτα από κονσέρβες και μπουκάλια. Ειδικές θήκες για τα όσπρια. Υπήρχαν τσουβάλια για τις πατάτες και τα κρεμμύδια. Το ψυγείο για τα σαλάμια και τα βούτυρα . Ακόμα και μικρά βαρελάκια για τα διάφορα είδη ελιές που πουλούσε. Όλα αυτά τοποθετημένα με κατάλληλο τρόπο , δεν άφηναν παρά ελάχιστο ελεύθερο χώρο μπροστά στον πάγκο του κυρ Μήτσου.
Ο κυρ Μήτσος έπιανε κουβέντα με τις πελάτισσές του για ένα σωρό πράγματα. Για την οικογένειά του, τη δουλειά του και τόσα άλλα.
Έκανε τους λογαριασμούς του με σοβαρό ύφος.
Κερνούσε τα μικρά παιδιά με μπισκότα λέγοντας: << έτσι, σαν φίλοι που είμαστε.>>
Στις μέρες μας μπακάλικα δεν υπάρχουν πια. Τη θέση τους έχουν πάρει τα σούπερ μάρκετ.
